Grzmieć już przestało, a mnie coś wyrwało
z objęć bielutkiej pościeli.

I tak mi się zdało, że kogoś przygnało
w drzwiach stałaś na biało

Po cóż tak komu śnić po kryjomu
usiądź i wyrzuć z siebie co boli

Już tak bywało nie raz się chciało
zostać na dłużej świtaniem

A tu jeszcze to wrześniowe spotkanie 
za szybko za krótko nie teraz!

Krzyczysz ze sceny - już nic tego nie zmieni 
zamarła w krzesłach niema widownia

Ostatnim tchnieniem ciskasz kamieniem 
na życie Syzyfa

Noc mrok pioruna grzmot
wam wszystkim na pożegnanie

Nie zdążę! Cholera! Koniec dramatu! 
KURTYNA!

Nie wiem jak zmarła. Może Ją nie bolało. Słyszałem, że wyrok zapadł już dwa lata wcześniej. 
Nie wiem, czy miało być tak, by nikt się o tym nie dowiedział. Szkoda. Zawsze można było zaatakować modlitwą...

Cisza zapadła gdzieś w smugę cienia
z krzeseł już wstały oklaski.
Więc to prawda, że 
po raz ostatni
Nie dasz wiary a jednak
Nie masz już z nami 
Wiesz stary
Nie ma z nami … Romaszki

Wyszłaś, dygnęłaś, krok pomyliłaś … 
na równoważnię spadła kurtyna. 
Za styl i piękno
za układ cały i wykonanie
niebieskie podium zbijaj Jej, 
Panie.

Romie (przyp. red.) Karol Konarski